Zonder bescherming van de staat wordt de gemeenschap nog steeds chemisch aangevallen met pesticiden.
” Het was ongeveer vier uur in de ochtend toen het vliegtuig het gif begon te sproeien. Het stopte rond 9 uur of zo. Nu doen ze het met zowel de tractor als het vliegtuig. Sinds gisteren is er weer een kind ziek geworden. Het is kortademig en geeft over. Het wordt alleen maar erger, het wordt alleen maar erger.”
Het verhaal van Erileide, leider van het inheemse Guyraroka-land in de gemeente Caarapó, in de deelstaat Mato Grosso do Sul (MS), dateert van kortgeleden, maar de klachten over pesticidebesmetting die door de Guarani Kaiowá-gemeenschap naar voren worden gebracht lopen al sinds 2018. Het dorp van Erileide wordt letterlijk om-ringd door monocultuur van de agro-industrie, waardoor een conflict ontstaat dat het leven van meer dan 90 in-heemse mensen in gevaar brengt, die gevangen zitten in een gebied van iets meer dan 50 hectaren. Dit is wat ze overhielden van de 11.000 hectaren waarvan de afbakening in 2014 nietig werd verklaard op basis van een valse uitleg over wat de grondwet zegt over landtoewijzing aan de inheemse volken (‘marco temporal’).
In 2018 spande de inheemse bevolking van Guyraroka een rechtszaak aan en in 2021 heeft het Hooggerechtshof de vordering unaniem toegewezen, maar er is nog geen uitvoering aan gegeven.
Conflict dus met de grootgrondbezitter, die de gemeenschap intimideert, “niet zoals gewoonlijk met vuurwapens maar met chemische wapens,” legt Erileide uit. En hij verwijst naar de pesticiden die opzettelijk vanuit de lucht – met vliegtuigen en drones – en vanaf de grond – met tractoren en sproeibommen – boven het inheemse grondgebied worden gespoten.
Ook de nabijheid van de school wordt genegeerd door de eigenaar, die zelfs wanneer er leraren, personeel en kinderen op de school aanwezig zijn, opdracht geeft om pesticiden te sproeien op de plantage die de school omringt.
Tijdens het sproeien vormt zich in de lucht een witte wolk, die door wind en regen wordt meegevoerd. Het gif besmet de inheemse bevolking rechtstreeks – door contact met hun huid en luchtwegen – maar ook via water en voedsel, dat ook besmet is door het sproeien.
“Het is een manier om te zeggen ‘als je niet wilt sterven, vertrek dan’”, aldus Erileide. Bij onderzoeken van het drinkwater werden 20 verschillende pesticiden aangetroffen.
De gemeenschap heeft al veel stappen gezet, tot aan de Inter-amerikaanse Commissie voor de Mensenrechten (CIDH) toe. Maar de lokale autoriteiten, zo ook de gezondheidszorg, lijken meer de belangen van de grootgrond-bezitters te dienen en reageren passief.
Het pesticidegebruik raakt ook de hele sojaverbouw.
(Bron: Cimi 5-2-24)